Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν παιχνίδια για παιδιά αλλά και για ενήλικες.
Για τα παιδικά παιχνίδια στην αρχαία Ελλάδα υπάρχουν πληροφορίες στο έργο "Ονομαστικόν" του λεξικογράφου Πολυδεύκη(2ος αιώνας Π.Χ.), σε αγγειογραφικές πα-ραστάσεις, καθώς και στους κλασικούς συγγραφείς.
Πολλά παιδικά παιχνίδια είχαν αγωνιστικό χαρακτήρα και άλλα ήταν ατομικά ή ομαδικά. Παιχνίδια για ενήλικες ήταν η πεττέα ή πεσσία(είδος ντάμας), που αναφέρεται από τον Πλάτωνα.
Υπήρχαν αγώνες πετεινών και άλλων πτηνών (κυρίως στην Αθήνα) και ο κότταβος, που ήταν η κατάληξη κάθε συμποσίου. Ο κότταβος ήταν ένα είδος μαντείας που γινόταν με το υπόλοιπο του κρασιού, που το έριχναν σε μια λεκάνη. Σιγά σιγά έχασε τον αρχικό χαρακτήρα του και έγινε ένα είδος αγωνίσματος.
Εκτός από τα παραπάνω παιχνίδια, στην αρχαιότητα ήταν γνωστά και τα ενόργανα παιχνίδια (αθύρματα)., που πραγματοποιούνταν με τη χρήση οργάνων. Τέτοια παιχνίδια χρησιμοποιούνταν από πολύ παλιά στην Άπω Ανατολή, στην Κίνα, στην Ιαπωνία και σε άλλες χώρες.
Οι συγγραφείς της εποχής εκείνης αναφέρουν επίσης τον τροχό ή κρίκο (στεφάνι), τις κόρες (κούκλες), τα κρόταλα ή σείστρες (κουδουνίστρες), τα σφαιρίδια (βόλοι), το στρόβιλο ή βέμβιξ (σβούρα) κ.α.
Αναφέρονται επίσης οι πλαγγόνες ή νευρόσπαστα ή αλλιώς δάγυνα, που κουνούσαν τα χέρια και τα πόδια τους, οι αστράγαλοι(κότσια, βασιλιάδες), η σφαιρομαχία, που στους αρχαίους Έλληνες ήταν παιχνίδι σφαίρισης και ειδικότερα είδος πυγμαχίας, στην οποία οι πυγμάχοι έφεραν σφαίρες με καλύμματα, τα επισφαίρια ή επίσφαιρα. Χρησιμοποιούσαν επίσης για παιχνίδια ομοιώματα ζώων και πτηνών.
Όλα αυτά κατασκευάζονταν από πηλό, μέταλλο, κερί και άλλα υλικά.
Σε αρχαίους τάφους βρέθηκαν διάφορα παιχνίδια από αυτά που συνήθιζαν να θάβουν μαζί με τους νεκρούς.
Τα ομαδικά παιχνίδια κατείχαν στην αρχαία Ελλάδα σημαντική θέση και τα αντιμε¬τώπιζαν ως μέσο ψυχαγωγίας και ξεκούρασης. Τα καλλιέργησαν και ανέπτυσσαν σε μεγάλο βαθμό τις διανοητικές τους ικανότητες.
Πρώτοι οι Έλληνες κατανόησαν την αξία των ομαδικών παιγνιδιών και τα είχαν εντάξει στο πρόγραμμα αγωγής των παιδιών.
Για τα μωρά, παιχνίδι στην αρχαιότητα ήταν η «σείστρα»(μεταλλικές κουδουνίστρες), τα τόπια, στεφάνια, βέργες και σβούρες.
Άλλα παιχνίδια:η «χάλκη μυία»=τυφλόμυγα, η «ακινητίδα»=αγαλματάκια, η «απόρραξης» που παιζόταν από δέρματα ζώων, η «μυίνδα»ή αλλιώς «φυγίνδα»ή «αποδιδρασκίνδα» σημερινός κρυφτός. Άλλο παιχνίδι ήταν η «χυτρίνδα» που ένα παιδί πα-ρίστανε τη χύτρα και ένα άλλο στηρίζοντας το αριστερό του χέρι σ’ αυτόν που παρί-στανε τη χύτρα, γυρνούσε γύρω γύρω ο φύλακας. Νικητής ήταν όποιος άγγιζε τη χύτρα χωρίς να τον χτυπήσει ο φύλακας. Σήμερα το λέμε «γύρω γύρω».Άλλο παιχνίδι ήταν ο «ασκωλιασμός» σημερινό «ασκί», είδος ακροβασίας. Ο «αστραγαλισμός»ήταν παιχνίδι με ζάρια, πεσσούς, κύβους ή «κόττα=κότσια=αστράγαλοι μικρών μηρυκα-στικών . Τα «μονά ζυγά» παιζόταν με ξηρούς καρπούς, ενώ τα «πεντόλιθα»ήταν πολύ αγαπητό στα κορίτσια και παιζόταν με κότσια ή πετραδάκια μέσα στο σπίτι. Η «αντισφαίριση» σήμερα κατάγεται από το αρχαίο ελληνικό παιχνίδι «σφαιριστική», που παιζόταν με μια μεγάλη ελαφριά μπάλα και αποτελούσε παιχνίδι αναψυχής μεταξύ συγγενών.
Για τα παιδικά παιχνίδια στην αρχαία Ελλάδα υπάρχουν πληροφορίες στο έργο "Ονομαστικόν" του λεξικογράφου Πολυδεύκη(2ος αιώνας Π.Χ.), σε αγγειογραφικές πα-ραστάσεις, καθώς και στους κλασικούς συγγραφείς.
Πολλά παιδικά παιχνίδια είχαν αγωνιστικό χαρακτήρα και άλλα ήταν ατομικά ή ομαδικά. Παιχνίδια για ενήλικες ήταν η πεττέα ή πεσσία(είδος ντάμας), που αναφέρεται από τον Πλάτωνα.
Υπήρχαν αγώνες πετεινών και άλλων πτηνών (κυρίως στην Αθήνα) και ο κότταβος, που ήταν η κατάληξη κάθε συμποσίου. Ο κότταβος ήταν ένα είδος μαντείας που γινόταν με το υπόλοιπο του κρασιού, που το έριχναν σε μια λεκάνη. Σιγά σιγά έχασε τον αρχικό χαρακτήρα του και έγινε ένα είδος αγωνίσματος.
Εκτός από τα παραπάνω παιχνίδια, στην αρχαιότητα ήταν γνωστά και τα ενόργανα παιχνίδια (αθύρματα)., που πραγματοποιούνταν με τη χρήση οργάνων. Τέτοια παιχνίδια χρησιμοποιούνταν από πολύ παλιά στην Άπω Ανατολή, στην Κίνα, στην Ιαπωνία και σε άλλες χώρες.
Οι συγγραφείς της εποχής εκείνης αναφέρουν επίσης τον τροχό ή κρίκο (στεφάνι), τις κόρες (κούκλες), τα κρόταλα ή σείστρες (κουδουνίστρες), τα σφαιρίδια (βόλοι), το στρόβιλο ή βέμβιξ (σβούρα) κ.α.
Αναφέρονται επίσης οι πλαγγόνες ή νευρόσπαστα ή αλλιώς δάγυνα, που κουνούσαν τα χέρια και τα πόδια τους, οι αστράγαλοι(κότσια, βασιλιάδες), η σφαιρομαχία, που στους αρχαίους Έλληνες ήταν παιχνίδι σφαίρισης και ειδικότερα είδος πυγμαχίας, στην οποία οι πυγμάχοι έφεραν σφαίρες με καλύμματα, τα επισφαίρια ή επίσφαιρα. Χρησιμοποιούσαν επίσης για παιχνίδια ομοιώματα ζώων και πτηνών.
Όλα αυτά κατασκευάζονταν από πηλό, μέταλλο, κερί και άλλα υλικά.
Σε αρχαίους τάφους βρέθηκαν διάφορα παιχνίδια από αυτά που συνήθιζαν να θάβουν μαζί με τους νεκρούς.
Τα ομαδικά παιχνίδια κατείχαν στην αρχαία Ελλάδα σημαντική θέση και τα αντιμε¬τώπιζαν ως μέσο ψυχαγωγίας και ξεκούρασης. Τα καλλιέργησαν και ανέπτυσσαν σε μεγάλο βαθμό τις διανοητικές τους ικανότητες.
Πρώτοι οι Έλληνες κατανόησαν την αξία των ομαδικών παιγνιδιών και τα είχαν εντάξει στο πρόγραμμα αγωγής των παιδιών.
Για τα μωρά, παιχνίδι στην αρχαιότητα ήταν η «σείστρα»(μεταλλικές κουδουνίστρες), τα τόπια, στεφάνια, βέργες και σβούρες.
Άλλα παιχνίδια:η «χάλκη μυία»=τυφλόμυγα, η «ακινητίδα»=αγαλματάκια, η «απόρραξης» που παιζόταν από δέρματα ζώων, η «μυίνδα»ή αλλιώς «φυγίνδα»ή «αποδιδρασκίνδα» σημερινός κρυφτός. Άλλο παιχνίδι ήταν η «χυτρίνδα» που ένα παιδί πα-ρίστανε τη χύτρα και ένα άλλο στηρίζοντας το αριστερό του χέρι σ’ αυτόν που παρί-στανε τη χύτρα, γυρνούσε γύρω γύρω ο φύλακας. Νικητής ήταν όποιος άγγιζε τη χύτρα χωρίς να τον χτυπήσει ο φύλακας. Σήμερα το λέμε «γύρω γύρω».Άλλο παιχνίδι ήταν ο «ασκωλιασμός» σημερινό «ασκί», είδος ακροβασίας. Ο «αστραγαλισμός»ήταν παιχνίδι με ζάρια, πεσσούς, κύβους ή «κόττα=κότσια=αστράγαλοι μικρών μηρυκα-στικών . Τα «μονά ζυγά» παιζόταν με ξηρούς καρπούς, ενώ τα «πεντόλιθα»ήταν πολύ αγαπητό στα κορίτσια και παιζόταν με κότσια ή πετραδάκια μέσα στο σπίτι. Η «αντισφαίριση» σήμερα κατάγεται από το αρχαίο ελληνικό παιχνίδι «σφαιριστική», που παιζόταν με μια μεγάλη ελαφριά μπάλα και αποτελούσε παιχνίδι αναψυχής μεταξύ συγγενών.
